Mariëtte Bos - januari 2012
Ik ben opgegroeid op het Groningse platteland en toen ik een klein meisje was hadden we in de woonkamer dikwijls een aardappelkistje met stro achter de kachel staan met daarin een jong dier dat uit het nest was gevallen of geduwd. We wisten niet beter en met veel liefde werd het dier met de fles groot gebracht, als het tenminste niet eerder dood was geknuffeld.
Het zal een dag of vier voor de kerst zijn geweest toen ons wilde konijntje - dat we maanden eerder ziek, zwak en misselijk in de tuin hadden gevonden - ineens dood was. Om onze tere kinderzieltjes te beschermen had pa het dier alvast in de tuin begraven en treurig stonden we naar het resterende hoopje zand te kijken. Het was zo’n leuk dier en we hadden ons er zo aan gehecht. Omstreeks dezelfde tijd verdween een van onze poezen. Tijdelijk of voor altijd had hij de benen genomen, dat was op dat moment nog niet duidelijk.
Inmiddels was het eerste kerstdag, in mijn herinnering lag er een stemmig laagje sneeuw maar dat kan ik er ook op een later tijdstip bij hebben bedacht. De lampjes in de kerstboom brandden, de familie zat in het zondagse pak, vol spanning aan de kersttafel te wachten op dat wat beslist één van de hoogtepunten van de kerstdagen ging worden. En ja hoor, daar kwam moeder binnen met een grote braadslee met daarin een overheerlijk baksel. Mijn zus en ik hadden maar één enkele seconde nodig om te ‘zien’ dat dat ons overleden konijn moest zijn en het resultaat was dat 2 dochters boos en verontwaardigd het bord van zich afschoven. Ons peuter zusje herkende er, geïnspireerd door beide grote zussen, de verdwenen poes in en ook zij schaarde zich in het verontwaardigde kamp…
Pa en ma deden verwoede pogingen ons ervan te overtuigen dat poes echt was verdwenen en dat het konijn daadwerkelijk was gaan hemelen. Het sluitende bewijs werd een paar dagen later geleverd toen het goed ingepakte konijn uit de vorstige grond werd opgegraven en poes spinnend rond onze benen kopjes liep uit te delen…
U heeft gelijk, het bovenstaande heeft helemaal niets met kamperen te maken maar dat wordt me in het kader van de kerstgedachte vast wel vergeven. Ik hoop dat u terug kunt kijken op fijne dagen en ik wens u ‘veul heil en zegen in ‘t nije joar!’