Lezen is weten!

4 april 2015

April 2015 - Mariëtte Ophof
Ik ben onlangs verhuisd. Dat betekent dat alles wat ik gedurende m’n hele leven verzameld heb in korte tijd door m’n handen is gegaan. Een stevige klus maar ook een hele aardige klus. Niet alleen leidde het tot een flinke opruiming maar ook tot het ophalen van veel herinneringen.

In een hoekje van de zolder vond ik een ouderwets, bijna antiek tentje. Een legergroen katoenen sheltertje. U weet wel, zo’n driehoektentje, van pak en beet 1.20 hoog. Het vloeroppervlakte net groot genoeg voor een twee persoonsluchtbed. Het was het tweede jaar dat ik met m’n partner op vakantie ging. We namen behalve de tent twee klapstoeltjes mee en een gaspitje. Als het regende dan zat ik op de passagiersstoel van onze oude auto te koken met het pitje tussen m’n voeten. Prachtige herinneringen!

En daar was ook de bruine piramidetent. Het lag jaren op zolder in een degelijke foedraal. Het was een hele aankoop voor ons en een heel hippe, want piramidetenten zag je toen nog niet veel. Slechts één stok in het midden van de tent, haringen in de grond en klaar is Kees. Dat was ons door de verkoper belooft. Wat een tegenvaller! We ontdekten dat het echt niet zo eenvoudig was. Wat een gepruts en waarom werd er verdorie geen handleiding bij geleverd? De ontbrekende handleiding is jaren onderwerp van gesprek geweest. Wat een miskleun van de fabrikant! Het was in de tijd dat internet nog niet bestond en we niet even op www.gebruikershandleiding.com konden zoeken naar hoe we de tent in no time konden opbouwen. We wenden eraan en iedere vakantie begon met dezelfde puzzel, want hoe was het ook alweer. Achterin de auto blies de tent z’n laatste adem uit. Een niet goed afgesloten fles wasmiddel liep langzaam leeg op het tentdoek en terwijl wij ons verbaasden over de aangenaam frisse bloemengeur raakte het tentdoek zo verzadigd met het wasmiddel dat we het doek daarna nooit meer waterdicht hebben gekregen. Wat een herinneringen!

Terwijl ik de foedraal de zolder afsleep valt mijn oog op het plastic opbergvakje dat op de kantoenen zak is genaaid. Er zit een wit papiertje in. En terwijl ik het papiertje eruit haal ‘weet’ ik wat het is. De handleiding! Ik peuter het open en zie wat ik 30 jaar geleden had willen zien. Een korte en bondige opzetinstructie! Hoezo hebben we dit briefje al die jaren nooit gezien? U mag het zeggen, ik weet het namelijk echt niet. Wat ik wel weet is dat het helpt. Ik lees de paar regels, herken de tekening en ik ‘zie’ hoe we de tent hadden moeten opzetten. Lezen is weten, het is waar en een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd, dat is ook waar.