In de krant lees ik dat kinderen steeds vaker de dienst uitmaken in Nederlandse gezinnen. Na een rondje op internet blijkt dat ik dat kan doortrekken naar de vakantie. Steeds vaker bepalen kinderen waar vader en moeder hun tent opzetten. Sterker nog, steeds vaker bepalen kinderen of er überhaupt een tent wordt opgezet. Want als het kroost EuroDisney verkiest boven de camping in Otterlo dan zijn steeds meer vaders en moeders genegen naar Parijs af te reizen. Veel moderne ouders zijn zo bang voor ontevreden gezichten dat ze de kids steeds vaker beslissingen laten nemen om zo eventuele pruillippen te voorkomen.
Nu weet ik wel dat ontevreden en pruilende kinderen moordend zijn voor de vakantiesfeer, maar om ze dan gelijk te laten beslissen hoe een vakantie moet worden doorgebracht, dat gaat mij toch te ver.
Mijn man en ik willen graag dat onze kinderen ons nog lang vergezellen tijdens onze kampeeravonturen en dus zoeken wij steevast een pleisterplaats waarvan wij op voorhand denken te weten dat ons nageslacht zich er ook zal vermaken. Zo ver willen wij wel gaan maar daar ligt gelijk ook onze grens.
Vroeger bij ons thuis bepaalden pa en ma, of, wanneer, en op wat voor manier we op vakantie gingen. Van ons kinderen werd verwacht dat we er hoe dan ook iets van maakten. Het was niet van belang of we thuis bleven en weken achtereen werden uitgewisseld tussen de verschillende ooms en tantes, naar een vakantiehuisje 30 km verderop gingen of naar een heuse camping. Wij, kinderen, hadden evengoed wel pret en we voelden ons niet zielig of tekort gedaan. Ik kan me ook geen enkele verprutste vakantie herinneren. Dus ook dat viel wel wat mee. Toch was het niet zo dat onze ouders nooit naar ons luisterden want dat zou een verkeerde voorstelling van de feiten zijn. Zij beloofden ons steevast: “Als Pasen en Pinksteren op één dag vallen komen al jullie dromen uit!”
Mijn ouders dachten de betaler bepaalt en dat lijkt me vandaag de dag nog steeds een gezond uitgangspunt.