Eerlijk duurt het langst

4 april 2011

Door Mariëtte Bos - april 2011
De Mexicaanse kok staat blozend achter zijn fornuis taco’s te bakken. Hij verwelkomt ons met de vraag waar we vandaan komen, want dat we van ver zijn had hij door zodra hij ons zag. Waar zie je dat dan aan vraag ik nieuwsgierig. Aan de lengte, meldt hij zonder aarzeling. Nu moet u weten dat mijn lief een bescheiden 1,76 meet en ik niet verder ben gekomen dan een zuinige 1,60. Dat heeft tot gevolg gehad dat onze kinderen qua lengte ook onder het gemiddelde zijn blijven steken. Als ik onze Mexicaan er lachend op wijs is hij verbaasd, hij kan niet geloven dat we zo klein zijn maar als we op zijn verzoek even met de ruggen tegen elkaar gaan staan is het bewijs snel geleverd.
Het is een mooie binnenkomer en we raken in een boeiend gesprek verwikkeld. Het begint met lange Nederlanders en voetbal (natuurlijk) en het gaat via dikke Mexicanen, armoede en criminaliteit naar de Nederlandse euromunt die zoveel lijkt op een Mexicaanse munt. We vissen allebei een muntje uit onze portemonnee te voorschijn en inderdaad, ze lijken sprekend op elkaar. Als we voorstellen om ze te ruilen verdwijnt de lacht van zijn gezicht en wordt de taco bakker ineens bloedserieus. We moeten weten dat hij een eerlijk man is en de euro veel meer waard is dan zijn Mexicaanse dubbelganger. Dat we dat niet erg vinden overtuigd hem niet. Het is lastig om op het rechte pad te blijven vertelt hij ons en criminaliteit begint klein weet hij uit ervaring. Onmogelijk dus dat hij met ons ruilt…
We eten onze taco’s met smaak op en bij het betalen proberen we nog eens het begeerde muntje in ons bezit te krijgen. Uiteindelijk besluit hij het muntje te schenken aan deze kleine Nederlanders. Wij op ons beurt bedanken hem hartelijk voor het heerlijke eten en het prachtige gesprek. We fooien hem rijkelijk en laat er in de hand met geld nu ook toevallig een paar euromunten zitten…