U bent van mij gewend dat ik u vanaf deze plaats op de hoogte hou van allerlei dingen die in ons gezin voorvallen en die bovendien te maken hebben met kamperen. Dat laatste is van belang aangezien Vakantiekriebels een kampeermagazine is. Zo heeft de uitgever dat bepaald en daar is best iets voor te zeggen.
Zo heb ik u in de loop der jaren laten delen in allerlei grappige omstandigheden die zich nu één keer voordoen in een gezin met opgroeiende kinderen.
Trouwe lezers weten dat mijn man en ik fervente kampeerders zijn. Aanvankelijk gingen we met z’n tweeën op stap, iets later zit er een hond achter in de auto en weer iets later zit er aan weerskanten van de hond een kindje op de achterbank.
Dit verhaal gaat over onze hond. Het wordt geen grappig verhaaltje, u bent gewaarschuwd.
Haar bestaan begint met een amoureuze ontmoeting tussen een stoere Friese stabij en een schattig klein vlinderhondje. Liefde is blind en een nest met vertederende kruisingen is het gevolg. Onze pup is een eigenaardige cocktail van kleuren en eigenschappen en bruin, beige, zwart en wit gestipt kijkt ze brutaal de wereld in. Hoewel het een asbakje is ze degelijk gebouwd. De hond voelt zich thuis in ons gezin en wij hechten ons erg aan haar. Tijdens al onze vakanties houdt ze ons gezelschap. Drenthe, Limburg, Duitsland, Luxemburg, Oostenrijk, Frankrijk, Noorwegen, er zijn weinig fotoalbums waar ze niet in staat. De auto wordt al jaren zo ingepakt dat er nog precies een hoekje voor haar overblijft tussen de slaapzakken en de koelkast. In de tent heeft ze haar eigen kleed en ook onder de luifel is een plaats voor haar gereserveerd. In onze vakantiebagage zitten standaard twee hondenbakjes, een extra ketting en een poepschep.
Vijftien jaren zijn als zacht zand tussen onze vingers door gegleden en dan opeens begint de hond zich vreemd te gedragen. Seniel is de diagnose van de dierenarts. En daarmee gaan we een rare periode tegemoet. De hond die regelmatig in de war is, dicht bij huis verdwaald, haar bak niet kan vinden en mensen om haar heen niet meer herkend. Als daar steeds meer lichamelijke ongemakken bijkomen en ze uiteindelijk ook nog geheel doof en nagenoeg blind is weten we dat de dagen van onze hond zijn geteld. En nu is het zover. Dit jaar gaan we zonder hond op vakantie…
Mariëtte Bos